Relikwiarzyk Urbana VIII
Relikwiarzyk Urbana VIII z kościoła w Sędziszowie, przekazywany w Rodzinie Radwanów zwykle w prezencie ślubnym. Ostatnią właścicielką takiego prezentu była Józefa Wanda z Radwanów Boczkowska, siostra Mieczysława Radwana.
Relikwiarzyk prawdopodobnie związany jest z Cudownym obrazem Matki Boskiej w Sędziszowie, pobłogosławionym w Rzymie przez Papieża Urbana VIII w latach 1625-1644 i opisanym przez Piotra Jacka Pruszcza w książce „Morze Łaski Boskiej”. Obraz Matki Boskiej w latach ok.1660 otoczony był wieloma relikwiami, których już ks. Jan Wiśniewski w 1923 roku nie widział (Wiśniewski J., Historyczny opis kościołów, miast, zabytków i pamiątek w jędrzejowskiem). Relikwie te prawdopodobnie zostały sprowadzone z Rzymu razem z obrazem lub przekazane przez późniejszego plebana Sędziszowa , Zbigniewa Lanckorońskiego, który w 1648 razem ze swoim bratem ks. Wespazjanem z Rzymu przywiózł wiele relikwii, w tym św. Peregryna do kościoła w Wodzisławiu. Prawdopodobnie relikwie te posłużyły jako "cegiełki" za hojne datki szlachty okolicznej przy budowie obecnego kościoła w latach 1771-1786.
Maria Wiktoria Radwan
Wiśniewski J., Historyczny opis kościołów, miast, zabytków i pamiątek w jędrzejowskiem
Archiwum Rodziny Radwanów, Maria Wiktoria Radwan
1648
Jan Radwan z Żernik
Nota biograficzna Jana Radwana h. własnego z Żernik
Jan Radwan h. własnego, dziedzic wsi Żarniki w woj. sandomierskim w powiecie wiślickim, parafii Stopnica w 1692 , co zapisano w aktach grodzkich Nowego Miasta Korczyna w 1703 , urodził się ok. roku 1660. Ojciec Aleksandra ur. ok. 1690 i dziadek Radwanów : Jana i Józefa urodzonych w Żernikach parafia Stopnica w 1719 roku.
Jan Radwan poślubił ok. 1690 roku Zofię z Cudzynowa (ob. Cudzynowic) z Ślizewiczów h. Ślizień, wdowę po Jaworskim. Notowany jest ich syn Aleksander Radwan ur. ok. 1690 a zmarły w Jaworze par. Świętomarz w 1763 roku. ( z wywodu przodków spisanego w Tarnówku w 1873, przez Stanisława Radwana syna Sebastiana Radwana a prawnuka Jana Radwana z Żernik. AGAD).
Teodor Żychliński tak pisze: "Radwan h. Radwan, rodzina małopolska, gałąź średniowiecznego rodu rycerskiego, którego gniazdem jest ziemia oświęcimska. Radwanowie wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Polskim i Galicji w XIX wieku. Protoplastą tej linii był Jan Radwan zapisany w aktach grodzkich Nowego Miasta Korczyna w 1703, dziedzic wsi Żarniki w woj. sandomierskim 1692"
Żona Jana Radwana a matka Aleksandra – Zofia z Śliżewiczów h. Ślizień, pchodziła z Cudzynowic, wsi, której historia sięga średniowiecza. Właścicielami wsi byli m.in.: Cudzinowscy ( dwór Ślizów-Czudzinowskich notowany w XVI w.), Lubomirscy, Warszyccy, książęta Korybut-Wiśniowieccy i Morsztynowie. W XVI wieku Cudzynowice należały do Mikołaja Reja ( arianina), a pod koniec XVIII wieku do Stanisława Małachowskiego, marszałka Sejmu Czteroletniego.
Żerniki to Żerniki Górne k. Buska, ok. 20 km od Wiślicy. Żerniki Górne są bardzo starą wsią a pierwsze wzmianki o niej znajdujemy w dokumencie z roku 1190, kiedy nadawana była dziesięcina dla buskiego klasztoru norbertanek. Pierwotne uposażenie klasztoru stanowiły kościół buski oraz jego dochody, dziesięciny ze Szczaworyża i Żernik, jak i dochody z Korczyna i Broniny oraz części buskiej osady (za F.Rusak , Buskie legendy).
Jan Długosz podał w Liber Beneficiorum ( ok. 1480), że dziedzicem był Roszpada (Rospath) herbu Kozierogi. Dziesięcinę z 2 łanów płacono kościołowi w Busku, z innych części dziesięcinę płacono do Daleszyc, w części do Janiny.
W regestrze poborów pow. wiślickiego z 1579 r. zapisano, że wieś Żerniki Górne miała 8 osadników, 4 łany, 3 zagrodników z rolą, 3 biednych.
Po Janie i Aleksandrze Radwanach, Żerniki Górne były też własnością Ożarowskiego, kasztelana wojnickiego hetmana polnego (Piotr Ożarowski herbu Rawicz ur. ok. 1725, zm. 9 maja 1794 w Warszawie, w 1767 na sejmie notowany jako poseł z sandomierskiego a w 1789 roku jako właściciel Strzałkowa k. Stopnicy) a w XVIII w. wieś należała też do majora wojsk koronnych Maksymiliana Russockiego (1763-1823) syna Krzysztofa i Teofili– kalwina i członka loży masońskiej (prawdopodobnie przejętej w 1794 po śmierci Ożarowskiego, który jako targowiczanin został jako zdrajca skazany na śmierć przez powieszenie).
Istnieją możliwe powiązania Russockich z Brzezia h. Zadora z Janem Radwanem z Żernik, potomkiem Radwanów z korytarza Radwanickiego ( patrz: "Radwanowie i Radwanici") bowiem , jak znajdujemy w "Paszkowski – strona Rodzinna : "Paszkówka (wcześniej Paszkowice) - gniazdo rodowe Paszkowskich, pierwotnie była w rękach Radwanów i być może wywodzi nazwę od Paszka Węgrzyna h. Radwan (lub jego przodka o tym samym imieniu), którego córka Małgorzata wyszła za Mikołaja z Rusocic. Mniej więcej od chwili jej ślubu, ok. 1420-30 przechodzi do rąk Rusockich h. Zadora......i dalej ...." Seweryn Paszkowski żeni się w 1638 z Marianna Russocką (dalszą kuzynką ). " Russoccy notowani też jako właściciele wsi Dobra pod Staszowem . Russocki Krzysztof Stanisław (2im), dz. d. Żerniki Górne, i Ludwik (s-owie Maksymiliana, pierwszy z Anny Chrząstowskiej), wnuki Krzysztofa (jw.) leg. 1837. Pierwszy zapisany do Ks. Szl. Gub. Rad. oddz. Kiel. p. 9.
Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego z 1888 r. podaje: „Żerniki Górne, wieś w powiecie stopnickim, Gm. Pęczelice, paraf. Szczaworyż, odległa 12 wiorst na zachód od Stopnicy, niedaleko Buska. W 1827 r. wieś należała do parafii Solec i miała 28 domów i 206 mieszkańców. Wieś Żerniki Górne leży w małej dolinie wśród gór wapiennych. Nad wsią wznosi się kopiec uważany za grobowisko arian, bowiem według tradycji zaszła tam kiedyś wielka bitwa"(prawdopodobnie z wojskami Rakoczego).
Żerniki Górne notowane są jako ośrodek działalności braci polskich w drugiej połowie XVI w. Jak pisze ks. Jan Wiśniewski : "Bliskie położenie Żernik Górnych w pobliżu Pęczelic – dużego ośrodka arian, wskazuje na to, że i w tej wsi zapewne działali arianie."
Po potopie szwedzkim (1655), najazdach Rakoczego (1657), wygnaniu arian z Polski (1658), zniszczone majątki koło Stopnicy i Rakowa znajdowały nowych właścicieli, zarówno konwertytów jak i kalwinistów. Radwanowie tak jak i Przypkowscy, Brzescy z Bolmina i Ożarowscy, Reyowie oraz Ossolińscy, byli notowani jako szlachta ariańsko- kalwińska. Nasuwa się pytanie : czy Jan Radwan posiadał Żerniki przed wygnaniem Arian, czy nabył je po wygnaniu arian i czy jednocześnie posiadał folwark Kutnia k. Wielopola i Cząstków koło Nowej Słupi. Nie dziwi też fakt, że Żerniki Górne przeszły w ręce Ożarowskich – najpewniej Jerzego Ożarowskiego (ok. 1690-1741), rówieśnika Aleksandra Radwana, syna Jana z Żernik, a po jego śmierci ok. 1741 roku, w ręce Piotra Ożarowskiego. W najbliższym sąsiedztwie Żernik Górnych, Jerzy i Piotr Ożarowski byli właścicielami Kuchar i Strzałkowa.
Rezultatem utrzymywanych kontaktów towarzyskich wśród poariańskiej i kalwińskiej szlachty był też ślub syna Aleksandra a wnuka Jana Radwana z Żernik - Jana Aleksandra Radwana ur. 1719 a chrzczonego w Stopnicy, z Marianną Brzeską z Bolmina w 1749 roku w Chęcinach.
Żerniki Górne były w posiadaniu Jana Radwana i jego syna Aleksandra przynajmniej do 1720 roku ( lub do ok. 1740 ). Aleksander Radwan z żoną Barbarą z Reklewskich z Jugoszowa mieli również majątek Cząstków i Sosnówka k. Nowej Słupi oraz majątek Kutnia k. Wielopola i Wielogłowów w krakowskim gdzie, po śmierci żony Barbary z Reklewskich, ożenił się z Katarzyną z Lasockich i ok . 1755 roku osiadł z synami w Jaworze parafii Świetomarz, który kupił razem z Modrzewiem. Zmarł w Jaworze w1763 roku.
Żerniki Górne - obecnie dzielnica Buska Zdroju
Ks. Jan Wiśniewski tak pisze o Cudzynowicach : W 1326 r. Cudzynowice należą do dekanatu Kazimierskiego mają plebanem ks. f\ndrzeja.
W połowie XV wieku stał w C;udzynowicach kościół drewniany pod wezwaniem Wszystkich Swi?tych. Dziedzicami większej części tej wsi byli Stanisław i Zbigniew Kazimierscy, herbu Nabra lub Waldorf. Ród ten pisał się z Wielkiej Kazimierzy i Ząbkowa jeszcze w połowie XVI wieku 1). Mniejszej części Cudzynowic właściciełami byli Łukasz, Klemens i Jan Kołomaże.
Wieś składa się z 12 łanów, kmiecych sześciu folwarcznych. ma
zagrodników i karczmę.
Z tego wszystkiego dziesięciny pobierał pleban, mający
własne pola i łąki do użytku (L. Ben. II. 144). W 1610 r. pa-
rafję Cudzynowską z powodu szczupłych dochodów, bp Piotr
Tomicki przyłączył do Kazimierzy wielkiej, z obowiązkiem by
proboszcz kazimierski utrzymywał wikarjusza w Cudzynowicach.
I tak było do czasu postawien;a nowego kościoła w Cudzynowicach. Wspomniany przez Długosza kościół w C. przetrwał do 1757 r. W tym bowiem czasie Teresa z Morsztynów Sołtykowa, kasztelanowa Sandomierska, dziedziczka Cudzynowic, wystawiła nowy kościół też drzewiany, który przetrwał do obecnych czasów."
A o Nowym Korczynie :"W 1608 r. dn. 5 września, ks. Wawrzyniec Zerkowicz. ple-ban miejscowy. raczej prepozyt, z upoważnienia władzy, założył i poświęcił fundament pod nowy, murowany kościół pod wezwaniem św. Wawrzyńca i św. Elżbiety.
Gdy kościół został zbudowany z ofiar paraf Jan, bp l\ndrzej
Trzebicki pokonsekrował go w lipcu 16... roku............. Kościół skutkiem przybudówek i kaplic w pierwotnym planie podłużnego czworokąta, wzmocnionego szkarpami. zmieniony został. Jest zasklepiony; na sklepieniu są herby główniejszychfundatorów.
Rf\DWf\N. Żukowskich PRUS 2?.A. 'l.R. M.s. s. cA.P. Hf\BDf\NK
ks. Smolic-kiego s.N.s. s. Herb P. Miasta M.N. C.c. C."
Maria Wiktoria Radwan
Teodor Żychliński : Złota księga szlachty polskiej, Poznań 1879-1908, T. 1-31, 611
Stanisława M. Przybyszewskiego "Ziemianie, pałace, dwory i dworki nad Nidzicą i Szreniawą" (Kazimierza Wielka 2007)
AGAD 1/399/0/-/229 Radwanowie herbu Radwan i Stanisław Bar. 1713, 1754, 1808, 1842
Maciej Terek "Allegata"
https://genealogia.okiem.pl/genealogia.php?n=paszkowski
Wiśniewski Jan: Historyczny opis kościołów, miast, zabytków i pamiątek w stopnickiem oraz
Historyczny opis kościołów, miast, zabytków i pamiątek w pińczowskiem, skalbmierskiem i wiślickiem.
Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu
Szlachta guberni augustowskiej, lubelskieji radomskiej wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836-1861 / opracowała Elżbieta Sęczys ; Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych.- Warszawa : Naczelna Dyrekcja ArchiwówPaństwowych, 2018
Archiwum Rodziny Radwanów, Maria Wiktoria Radwan
1670
Archiwum Rodziny Radwanów
005
Aleksander Radwan ( Aleksander Krzysztof Radwan ) syn Jana Radwana z Żernik i ojciec Jana Radwana (Aleksandra Jana Radwana), prapradziadka Mieczysława Radwana
Aleksander Radwan h. własnego syn Jana Radwana z Żernik i Zofii z Ślizewiczów h. Ślizień Jaworskiej, dziedzic Żernik k. Stopnicy i właściciel Cząstkowa i Sosnówka k. Nowej Słupi, folwarku w parafii Kutnia w dobrach Jadamwola w województwie krakowskim i wsi Jawor i Modrzew k. Pawłowa. Urodził się ok. 1690 w Żernikach parafii Stopnica a zmarł w 1763 w Jaworze par. Świętomarz. Ojciec Jana Radwana, prapradziadka Mieczysława Radwana.
Żony:
1. Barbara Radwan z Reklewskich h. Gozdawa, córka Wacława i Ewy z Jugoszowa Reklewskich, wdowa po Władysławie Bienieckim, poprzednio wdowa po Adamie Tułkowskim (h.Topór, wieś Niewitowice?). Ślub 27.11.1711 w kościele stopnickim. Wg: Poświadczony wypis z czerwca 1842 z Archiwum Akt Dawnych Polskich Guberni Sandomierskiej Akta Grodzkie Sandomierskie, z dokumentu wzajemnego dożywocia podpisanego przez Aleksandra Radwana i Barbarę Radwanową z roku 1713, z którego wynika, że do aktu przystąpili : urodzony Aleksander Radwan syn Jana i urodzonej Zofii obecnie Jaworskiej (wdowa) małżonków i Barbara de Rekle córka z Jugoszowic urodzonych Wacława i Ewy Reklewskich z pierwszego małżeństwa (wdowa) po urodzonym Adamie Tułkowskim i z drugiego (wdowa) po urodzonym Władysławie Bienieckim.
dzieci Aleksandra Radwana z Barbarą z Reklewskich :
- Jan Aleksander Radwan (zapisywany zamiennie jako Aleksander Jan) ur. 28.03.1719 ( chrzest Stopnica) żona Marianna Brzeska ślub 1748 Chęciny, dzieci: w Lścinie urodziła się ich córka Antonina Justyna w 1750, w Jaworze, w 1762 urodziła się ich córka Antonina Wiktoria. Po śmierci Aleksandra rodzi się w Cissowie-Daleszycach ich syn Antoni Sebastian 1769, pisarz prowentowy powiatu końskiego i dworu radoszyckiego.
- Józef Radwan (Józef Wojciech) ur. 23. 03.1719 ( brat bliźniak Jana - Jan starszy, chrzest Stopnica) żona Marianna z Wolskich ich syn Sebastian (Fabian Sebastian) ur. 1755 w Woli Skolankowskiej par. Iwaniska. Wnukowie Józefa Wojciecha, Józef Joachim i Stanisław, synowie Sebastiana- powstańcy listopadowi. Dwaj najstarsi synowie Józefa Wojciecha to Jan i Stanisław, o których nic nie wiadomo. Najmłodszy Józef syn Józefa, ożeniony z Apolonią Czajkowską notowany od ok 1799 jako właściciel ziemski w Aktach Ziemskich powiatu Żytomierskiego guberni Wołyńskiej, prawdopodobnie za sprawą ks. Zasławskiego właściciela Denkowa i Częstocic, gdzie notowana była rodzina jego matki Marianny Wolskiej.
- Krystyna Radwanówna ur. w 1715 roku w Cząstkowie k. Nowej Słupi, poślubiona w 1738 roku w Nowej Słupi Władysławowi Zaborskiemu z Warszówka k. Pawłowa. Ich córka Róża Ludwika chrzczona w Nowej Słupi w 1741roku, a chrzestnymi byli: Jan Radwan - syn Aleksandra i Katarzyna Radwanowa - druga żona Aleksandra Radwana. Władysław Zaborski był najpewniej synem Stefana Zaborskiego, dziedzica Warszówka ok. 1711 roku, wcześnie osieroconym? Jego ojcem chrzestnym i opiekunem był Andrzej Anton Zaborski, też z Warszówka .
Barbara z Reklewskich Radwanowa, żona Aleksandra zmarła w Cząstkowie dia 13.01.1738 roku. Braćmi Barbary Reklewskiej, córki Wacława i Ewy, byli Andrzej Reklewski ( patrz "Reklewscy z Obręcznej" ) i Antoni Józef Reklewski - chrzestny Krystyny Radwanówny i świadek na jej ślubie. Jak później czas pokarze, Barbara Reklewska, żona Aleksandra Radwana była ciotką Józefa Reklewskiego właściciela "dóbr Skoszyn" a pradziadka Marii Eleonory Reklewskiej, a Aleksander Radwan okaże się prapradziadkiem jej męża, Bronisława Radwana.
2. Katarzyna Radwan z Lasockich h. Dołęga Głuchowska (ok. 1700), (wdowa po Janie Głuchowskim - notowani w Fałkowie i Czernem), córka Piotra Lasockiego h. Dołęga (ok. 1660) , pana na Kutni w dobrach Jadawola (ob. Jadamwola) w województwie krakowskim, i Teresy z Łuczyckich ( notowani 1681 ślub w Imielnie). Ślub Aleksandra i Katarzyny najprawdopodobniej w Kutni ok. 1740 roku (wg. Akt sprzedaży przez Katarzynę z Lasockich Aleksandrową Radwanową folwarku Kutnia w dobrach Jadawola w województwie krakowskim w 1754 wypis z 1842).
Lasoccy notowani w 1523 r. jako kolatorzy i patroni kościoła w Łososinie.
Dzieci Aleksandra Radwana z Katarzyną z Lasockich : Stanisław i Sebastian, o których nic nie wiadomo. Katarzyna z Lasockich Radwanowa zmarła po 1758 roku.
Aleksander Radwan pierwsze lata życia spędził w folwarku odziedziczonym po swoim ojcu Janie z Żernik ( Żerniki Górne? ) w parafii Stopnica bo tam w kościele stopnickim, wg. dokumentów późniejszych, brał ślub z Barbarą Reklewską w 1711 i tam byli chrzczeni jego synowie bliźniacy Jan i Józef urodzeni w 1719 roku.
Aleksander Radwan, również właściciel Cząstkowa i Sosnówki k. Nowej Słupi, kupionych od dziedziców Bostowa i Cząstkowa - Tymińskich (Michała? Antoniego lub Józefa), mieszkał też w Cząstkowie z żoną Barbarą z Reklewskich. Mieli córkę Krystynę urodzoną w Cząstkowie w 1715, której ojcem chrzestnym i świadkiem na ślubie w 1738 roku z Władysławem Zaborskim z Warszówka k. Pawłowa, był Antoni Józef Reklewski brat? Barbary.
Cząstków był całkiem dużym majątkiem. W 1890 r. było tu 19 domów i 146 mieszkańców a wieś posiadała 351 mórg ziemi dworskiej i 2119 mórg włościańskiej- w 1720 roku proporcje mórg były z pewnością odwrócone.
Cząstków jest wymieniany w akcie chrztu Łukasza Chruszczyńskiego z Cząstkowa ur. 1763, którego chrzestnym był Andrzej Reklewski właściciel ( współwłaściciel ) Warszówka koło Pawłowa, a matką chrzestną była Józefa Maciejowska. Andrzej Reklewski był prawdopodobnie bratem Barbary z Reklewskich Radwanowej i Antoniego Józefa Reklewskiego. ("Reklewscy z Obręcznej").
Aleksander też miał majątek w parafii Kutnia w krakowskim i tam po śmierci Barbary z Reklewskich ożenił się z Katarzyną z Lasockich córką właściciela majątku Kutnia k. Wielopola ok roku 1740. Wynika to z treści dokumentów sprzedaży majątku Kutnia z roku 1754. Wg: poświadczonego wypisu z ksiąg grodzkich sandomierskich z 1842 roku, aktu sprzedaży przez Katarzynę z Lasockich 1. v. Głuchowską, 2. v. Aleksandrową Radwanową z 1754 na rzecz Teodora Knaszyńskiego folwarku Kutnia w dobrach Jadawola w województwie krakowskim, w którym notowana jest Katarzyna z Lasockich Głuchowska (wdowa po Janie Głuchowskim), córka Piotra Lasockiego pana na Kutni w dobrach Jadawola w województwie krakowskim i Teresy z Łuczyckich, drugi raz poślubiona urodzonemu panu posiadaczowi z parafii Kutnia, urodzonemu Aleksandrowi Radwanowi. Akt podpisany przez Katarzynę Radwanową i Aleksandra Radwana.
Folwark Kutnia k. Wielopola i Jadamwola jak i sąsiednia Owieczka notowane są jako własność Wielopolskich w XV w. a Słownik geograficzny Królestwa Polskiego podaje, ze Wielopole było własnością Jana Brandysa h. Radawan w 1581 r.
Tak o Kutni mówi Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu: -
"(1404 Kuthna, 1457 Cothnya, 1479 Cuthnya) wieś dziś nie istnieje, leżała zapewne k. Woli Adama (dziś Jadamwola) i Owieczki, ok. 8 km na N W od Starego Sącza1.[Pow. sądec.; par. Podegrodzie?]
Własn. szlach.,...(....). Nie zachowała się również nazwa po zanikłej wsi. Na przyjęte w tym haśle położenie K. wskazuje treść zapisek, w których ją wymieniono. "
Radwanowie w ziemi krakowskiej i sandomierskiej notowani są od dawna, szczególnie koło Brzeźnicy i Wadowic od czasów " korytarza Radwanickiego" Bolesława Wstydliwego, księcia krakowsko-sandomierskiego, który podarował też swojej żonie Kindze, ziemię sądecką. Prawdopodobnie Aleksander Radwan miał ten majątek na ziemiach swoich dziadków, czyżby spadek?
W Jadamwoli i sąsiednim Czarnym Potoku, notowani są "krakowscy" Reklewscy do XX w.
Po sprzedaży majątków, Kutni i dóbr Jadmwola i najpewniej Żernik, Aleksander z żoną Katarzyną z Lasockich kupił Jawor i sąsiedni Modrzew w parafii Świętomarz (dawniej Jawór Opatowski - obecnie Nowy Jawor i Stary Jawor) ok. 1754-1755 roku i notowany jest dalej jako właściciel Cząstkowa i Sosnówki.
Oprócz własności Jawora i Modrzewia Aleksander Radwan wydzierżawił Wawrzeńczyce i prawdopodobnie też Bostów. W Jaworze zamieszkał również syn Aleksandra , Jan z żoną Marianną z Brzeskich a syn Józef Radwan z żoną Marianną z Wolskich i synem Sebastianem, w sąsiadującym folwarku Wawrzeńczyce, co wynika z metryk urodzenia ich dzieci. W Wawrzeńczycach też notowana jest Katarzyna Radwanowa w 1758 roku. Józef z żoną Marianną z Wolskich przenieśli się do Wawrzeńczyc z Woli Skolankowskiej z parafii Iwaniska gdzie był chrzczony ich syn Sebastian (Fabian Sebastian ) w 1755 roku. A syn Jan Aleksander Radwan z żoną Marianną Brzeską przeprowadził się do Jawora z Lścina par. Imielno. Z aktów chrztu i zgonów dzieci Radwanów wynika, że Radwanowie notowani byli w sąsiadujących folwarkach Bostów, Jawor i Wawrzeńczyce w parafii Świętomarz ponad 40 lat, od ok. 1755 do przynajmniej do 1796 roku ( śmierć dzieci Sebastiana - Wiktorii i Antoniego, w Bostowie i Warzeńczycach, choć Sebastian był już wtedy wtedy ekonomem w Chybicach gdzie urodził się w 1787 jego syn Józef Benedykt ).
Aleksander Radwan zmarł w Jaworze w 1763 roku. Prawdopodobnie wtedy Jan Aleksander z Marianną z Brzeskich przenieśli się do Cissowa w parafii Daleszyce, gdzie urodził się ich syn Antoni Sebastian, wnuk Aleksandra, późniejszy pisarz prowentowy powiatu koneckiego i dworu radoszyckiego. W opisie parafii daleszyckiej z 1783, wymieniono kuźnicę Borkowską położoną w kluczu Cisowskim, jako osadę kuźniczą, w której znajdował się browar, folwark, kuźnica oraz "dwór czyli mieszkanie pisarza kuźniczego a Mikołaj Borek h. Wąż, jeden z właścicieli Borkowa, żonaty był z Zofią z Bolmina Brzeską.
Drugi wnuk Aleksandra a syn Józefa, Sebastian z żoną Salomeą z Koryckich osiedlili się w Chybicach ok. 1780 ? gdzie urodzili się ich synowie, Józef Joachim Benedykt (1787) i Stanisław (1806), późniejsi powstańcy listopadowi. Po 1806 roku, Sebastian Radwan był notowany jako ekonom w Jeleniowie.
Trzeci wnuk Aleksandra Radwana a syn Józefa – też Józef Radwan, ziemianin powiatu żytomierskiego poślubił Apolonię Czajkowską i notowane są urodziny ich córki Anny w Cudnowie parafii Bejzymówka w 1799 roku. Ten Józef otrzymał poświadczenie szlachectwa dla siebie i swoich braci, Jana, Sebastiana i Stanisława komisji wywodowej Guberni Wołyńskiej w 1802 roku, i w 1808 w odpisie dokumentu z sądu sandomierskiego starał się o spłatę spadku po Aleksandrze Radwanie i jego żonie Katarzynie z Lasockich
Józef Radwan z Marianną Wolską, po śmierci ich syna Antoniego Radwana w 1764 roku notowani są w Jędrzejowicach k. Ostrowca gdzie zmarł w 1766 roku ich roczny syn też Antoni Radwan. W Jędrzejowicach był dwór i kopalnia rudy żelaza należąca do Dóbr Ostrowieckich. Wolscy w tym czasie notowani również w Denkowie i Częstocicach.
W Jaworze po Radwanach notowani są Antoni i Rosalia Wolscy (rodzina synowej Aleksandra Radwana) - generosi (metryka Piotra Pawła Wolskiego 1778) a w Wawrzeńczycach, Marcin i Magdalena Wolscy, określeni jako " pracujący" ( 1791 metryka urodzin Andrzeja). Ks. Jan Wiśniewski w opisie parafii Świętomarz, podaje w "Dawne uposażenie", dziesięcinę płaconą z części Jawora, dworu Wawrzeńczyce, Bostowa i Sosnówki przez Wincentego Karwickiego (not. ok. 1780-1820 ).
Są dokumenty świadczące o konieczności spłaty sumy 2000 zł przez spadkobierców drugiej żony Aleksandra, Katarzyny z Lasockich , na rzecz spadkobierców syna Aleksandra z jego pierwszą żoną Barbarą – Józefa Wojciecha i Marianny z Wolskich ( dokument z 1808, odpis z 1802, w którym powołuje się na " oblatowanie" wypisu z ksiąg Grodzkich Sandomierskich w księgach guberni Wołyńskiej z 1799 zobowiązań spłaty dla urodzonego Józefa Radwana ziemianina powiatu żytomierskiego, syna i sukcesora Józefa Radwana i Marianny z Wolskich.)
Życie Aleksandra Radwana i j ego synów, przypadło na okres historycznie bardzo trudny. Podnoszenie się kraju po wojnach szwedzkich, napadach kozackich , klęskach suszy i nieurodzaju (notowanych w Jadampolu), morowych epidemiach, wszystko to skłaniało do szukania lepszego miejsca na ziemi a więc i większej mobilności. Niemniej , jak znajdujemy w dokumentach z AGAD, było całkiem dobrym finansowo. Jak wynika z rozliczeń spadkowych sukcesorów Aleksandra, spadkobiercy drugiej jego żony Katarzyny mieli zasądzoną spłatę na rzecz jego syna Józefa, sumę w wysokości 2000 zł, a Józef był jednym z czworga dzieci Aleksandra ( wartość pieniądza z tego okresu według Słomki: parobek zarabiał rocznie (plus przyodziew) – 15 zł.).
Jest to też okres przed rewolucją oświatową Komisji Edukacji Narodowej i księdza Konarskiego, z których możliwości skorzystał dopiero bardzo dobrze wykształcony Antoni Sebastian Radwan, wnuk Aleksandra. Aleksander i jego synowie jak też później Reklewscy, mieli praktycznie tylko możliwość kształcenia się na poziomie średnim w Sandomierzu, w Kolegium Jezuickim .
Z życiorysu Aleksandra Radwana wnioskować można, że notowana w Końskich i Radoszycach obecność Antoniego Radwana , jego wnuka a pisarza prowentu powiatu Końskie a następnie pisarza prowentu dworu radoszyckiego u Jacka Małachowskiego, wytłumaczyć można układami towarzyskimi zarówno Brzeskich z Bolmina (Jeleniów Małachowscy kupili od Brzeskich, rodziny matki Antoniego) jak i Lasockich z kuźniczo-górniczego Fałkowa (rodziny drugiej żony jego dziadka Aleksandra).
Nie przypadkiem też obaj synowie Aleksandra : Jan i Józef Radwanowie, po jego śmierci notowani są w miejscowościach Cissów i Jędrzejowice, które były wtedy ośrodkami górniczo- kuźniczymi, dając początek związkom rodzinnym Radwanów z przemysłem hutniczym.
więcej w pliku : ALEKSANDER RADWAN KOLIGACJE KONEKSJE I ZNAJOMOŚCI Aleksandra Radwana i jego żon czyli droga Aleksandra i jego synów Jana i Józefa z parafii Stopnica do parafii Świętomarz
Więcej w (obiekcie) : Z historii Jawora i Warszówka - Aleksander Radwan, Andrzej Zaborski, Antoni Reklewski, Michał Reklewski, Andrzej Reklewski
Maria Wiktoria Radwan, Marek Zaborski
Archiwum Główne Akt Dawnych: Akta Radwanów, Gneteka, Wikipedia, Maciej Terek "Allegata", inf. Marek Zaborski
https://pawlow.info/wlasnosc-rycerska-i-szlachecka-w-xiv-xvii-wieku-na-terenie-obecnej-gminy-pawlow/
Ks. Jan Wiśniewski: Dekanat Iłżecki
Nad społeczeństwem staropolskim: Kultura, instytucje, gospodarka w XVI -XVIII stuleciu. Karol Łopatecki, Wojciech Walczak - 2007 - Poland :
Mirosława Kamecka-Skrajna: Historia Rodu Wielopolskich...
Franciszek Sikora: WIELOPOLSCY Z RODU STARYCH KONI DO POCZĄTKÓW XVI WIEKU.
Jan Sitowski: Dwory i dworki w limanowszczyźnie oraz ich właściciele w ...Piotrków Trybunalski 1918
Pierwszy wiek miasta Limanowej - Jerzy Rajman:
:libri iudicales terre Cracoviensis, wyd. B. Ulanowski, Kraków 1884-86 (cyt. SP 8), nr 8790, 8880, 9739; APKr.ZCz. 2, s. 256; Michał, ib. s. 287; oraz w latach 1433-50, ZCz. 3, s. 82, 109, 194, 216,218, ZCz. 4, s. 33,91; Jan Radwan w 1429 r. ZCz. 3, s. 47;
http://www.slownik.ihpan.edu.pl/search.php?id=25662 Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu
Księga ślubów 1715-1772 i zgonów 1723-1775 parafii Słupia Nowa fbc Archiwum Kapituły Kolegiackiej i Katedralnej w Sandomierzu
Właściciel obiektu:Biblioteka Diecezjalna w Sandomierzu
. AP Lublin, Trybunał Koronny Lubelski, Wypis w sprawie przeciw wierzycielom z 1774 roku z odpisów pozostałych w Trybunale Koronnym Lubelskim, z województwa radomskiego prowadzona sprawa w Trybunale w Lublinie ok. 1750 roku. Odpis z Radomia 1774. Radwanowie właściciele Cząstkowa Sosnówki Modrzewia i Jaworu świadkowie w sprawie Antoniego Tymińskiego, AP Lublin, zespół TKL z sygnatur, które przetrwały wojnę, wydostany przez Marka Zaborskiego.
Archiwum Rodziny Radwanów, Maria Wiktoria Radwan
1690
Reklewscy Opatowscy
Reklewscy Opatowscy - Fragmenty „Sagi Rodu De Rekle Reklewskich” - Reklewski - rodzina matki Mieczysława Radwana
Za protoplastę linii opatowskiej uważa się syna Wojciecha Reklewskiego de Rekle h. Gozdawa, cześnika sandomierskiego a wnuka Kaspra Reklewskiego z Rekli i Dąbia i Marianny z Kłody. Wociech Reklewski, cześnik sandomierski po otrzymaniu tytułu cześnika w 1660, sprzedał dziedziczne Dąbie i kupił wieś Czajkowa w powiecie połanieckim i Obręczną - wydzierżawił?
Ten Wojciech Reklewski , cześnik sandomierski, miał syna Wojciecha - protoplastę linii opatowskiej, a ten Stefana, podwojewodziego sandomierskiego, ożenionego z Apolonarią Dembicką. Stefan miał synów, Wawrzyńca i Krzysztofa, którzy nie zostawili spadkobierców.
Spadek po nich otrzymał Józef Reklewski, syn Andrzeja , póżniejszy właściciel " Dóbr Skoszyn".
Z materiałów Sądu Szlacheckiego Galicji Zachodniej dowiadujemy się iż Krzysztof zmarł bezpotomnie. Istniejące dokumenty dostępne w Archiwum Głównym Akt Dawnych w Warszawie na ulicy Długiej, wskazują jednoznacznie, że ojcem Józefa i Michała dwóch głównych antenatów linii opatowskiej był Andrzej Reklewski, właściciel wsi Borczyn, nabytej w roku 1746 od Wawrzyńca Lanckorońskiego i Warszówka k. Pawłowa.
Trzeba też pamiętać, że w tym samym okresie działają dwaj Andrzeje Reklewscy, majacy na dodatek synów Józefów.
1. Andrzej Reklewski z Borczyna i Warszówka – ojciec Józefa Reklewskiego właściciela „ dóbr Skoszyn”
Andrzej Reklewski de Rekle h.Gozdawa ( ok. 1700-, zm. po 1763) właściciel wsi Borczyn k. Jędrzejowa, nabytej w roku 1746 od Wawrzyńca Lanckorońskiego oraz właściciel wsi Warszówek w gminie Pawłów k. Starachowic, ożeniony w Denkowie z Katarzyną Maciejowską w 1743, miał syna Józefa, który jako spadkobierca Krzysztofa Reklewskiego został właścicielem (dzierżawcą) majątku Obręczna , a w 1809 właścicielem dóbr Skoszyn i zapoczatkował jedną linię Reklewskich opatowskich. Drugi syn Andrzeja - Michał Reklewski zapoczątkował drugą linię opatowskich Reklewskich
Andrzej Reklewski , ojciec Józefa spadkobiercy Krzysztofa Reklewskiego z Obręcznej, prawdopodobnie był synem Wacława Reklewskiego z Jugoszowa i Ewy, notowanych w AGAD - akta Radwanów, jako rodzice Barbary Reklewskiej, żony Aleksandra Radwana. Synem Wacława i Ewy Reklewskich mógł być też Antoni Józef Reklewski i notowany Michał i Leon? Leon mógł być brarem Wacława.
Ze względu na bliskie pokrewieństwo Andrzeja i jego syna Józefa z Wojciechem Reklewskim cześnikiem sandomierskim, udowodnione w sprawie spadkowej, Andrzej był prawnukiem Kaspra Reklewskiego z Rekli i Dąbia i Marianny z Kłody.
2. Andrzej Reklewki 1675-1739 syn Pawła i Katrzyny ze Zborowkich h. Jastrzębiec, który piastował urząd wojskiego bieckiego od 1725 do 1737 roku, podstolego sandomierskiego od 14 07 1737 roku do swojej śmierci, to jest do 4 03 1739 roku, i który w roku 1697 był elektorem Augusta II, a w 1704 Stanisława Leszczyńskiego . Był wg. Krystyny z Reklewskich Kowalewskiej synem Pawła Reklewskiego, wojewody łęczyckiego i Katarzyny Zborowskiej. Miał synów Józefa i Wojciecha. Ożeniony z Heleną Młocką , drugi raz w 1701 roku z Marianną Dobrucką z Imielna i ten ślad daje towarzyskie powiązania z Radwanami bo w Imielnie mieszkał przez jakiś czas przed Jaworem, Jan Radwan syn Aleksandra Radwana. Temu Andrzejowi przypisywana jest własność klucza Wiewióreckiego : Wiewiórka Jaźwiny Róża i Czarna w 1723 roku – akta grodzkie sądeckie, 1714 – klucza Rożnowskiego, wsi Nieciecza, wsi Jelna, części Krużlowa Wyżna. Andrzej był dzierżawcą Nawojowej i wsi należących do tego klucza w 1725-1727.
Ale! Ten Andrzej dziedziczył też wg dokumentów grodzkich, części majątku w chęcińskim i buskim, co świadczy, że pochodził z tych samych stron co Wacław Reklewski, protoplasta linii krakowskiej i Andrzej z Warszówka syn Wacława z Jugoszewa z linii opatowskiej. Nie został jednak przypisany do żadnej z tych dwóch głównych linii Reklewskich, choć Krystyna Kowalewska sądzi, że mógł być wnukiem Kaspra.
Andrzej Reklewski (ur. ok.1700), ojciec Józefa spadkobiercy Krzysztofa Reklewskiego z Obręcznej, prawdopodobnie był synem Wacława Reklewskiego z Jugoszowa i Ewy, notowanych w AGAD - akta Radwanów, jako rodzice Barbary Reklewskiej, żony Aleksandra Radwana. Synem Wacława i Ewy Reklewskich mógł być też Antoni Józef Reklewski.i Michał Reklewski z Warszówka.
Bowiem :
Aleksander Radwan i Barbara Reklewska, właściciele Cząstkowa i Sosnówki, byli rodzicami dwóch synów bliźniaków Jana Alekskandra i Józefa urodzonych w Żernikach k. Stopnicy w roku 1719 i Krystyny urodzonej w 1715 Cząstkowie par. Nowa Słupia. Ojcem chrzestnym Krystyny Radwan i świadkiem na jej ślubie w 1738 roku z Władysławem Zaborskim z Warszówka k. Pawłowa, był Antoni Józef Reklewski z Warszówka, brat? Barbary z Reklewskich Radwanowej. Ojcem chrzestnym Władysława Zaborskiego był Andrzej Antoni Zaborski z Warszówka, którego właścicielem był też Andrzej Reklewski a wcześniej Antoni i Michał Reklewscy. Również wiemy, że Andrzej Reklewski z Warszówka notowany jest jako ojciec chrzestny Łukasza Chruszczyńskiego z Cząstkowa ur. 1763, a matką chrzestną była Józefa Maciejowska. Andrzej mógł więc być bratem Barbary i bratem Antoniego Józefa Reklewskich. Warszówek był w rękach Reklewskich przynajmniej do 1772 roku - notowana jako matka chrzestna Piotra Zaborskiego z Jaworu - Barbara Reklewska z Warszówka.
Aleksander Radwan właściciel Cząstkowa i Sosnówki, ok. 1750 roku również kupił Jawor i Modrzewie koło Pawłowa i Warszówka, gdzie szwagier Andrzej Reklewski miał pobliski Warszówek i skąd pochodził zięć Władysław Zaborski. Współwaścicielem Warszówka był też Andrzej Antoni Zaborski, który wychowywał swego chrześniaka Władysława Zaborskiego.
Antoni Józef Reklewski notowany jest w księgach sandomierskich z 1696 roku jako świadek w sprawie Franciszki Reklewskiej, córki Leona i Stanisławy Reklewskich oraz jako współspadkobierca i potomek generosis Jana Paprockiego z Jawora a także jako współwłaściel Warszówka w 1724 razem z Michałem Reklewskim. Antoni Józef Reklewski, prawdopodobnie najstarszy brat Barbary Reklewskiej, urodzonej ok. 1680-90, Andrzeja Reklewkiego urodzonego ok. 1700, Michała?, zmarł po roku 1738 a urodził się koło 1680. Czy notowany w roku 1696 Leon Reklewski był bratem Wacława Reklewskiego z Jugoszowa, urodzonego ok. 1640- 45?, ojca Barbary z Reklewskich Radwanowej i Antoniego Józefa, Michała i Andrzeja z Warszówka?
Więcej w ( obiekcie) : Reklewscy z Obręcznej i w ( obiekcie): Jawor i Warszówek - z historii. A. Radwan, A. Zaborski, Reklewscy oraz w (obiekcie): Aleksander Radwan ( Aleksander Krzysztof Radwan ) syn Jana Radwana z Żernik i ojciec Jana Radwana (Aleksandra Jana Radwana)
Maria Wiktoria Radwan, Marek Zaborski, Krystyna Kowalwewska
„Rodzina Herbarz Szlachty Polskiej” ze zbiorów Seweryna hrabiego Uruskiego i materiałów archiwalnych, opracowany przez Aleksandra Włodarskiego tom XV 1931. „Szlachta Wylegitymowana w Królestwie Polskim w Latach 1836-1861” E. Sęczys 2000, „Poczet Szlachty Galicyjskiej i Bukowieńskiej” Lwów 1857.„Herbarz Polski” Adama Bonieckiego, Księgi grodzkie sądeckie, krakowskie. Archiwa Państwowe w Krakowie, Warszawie, Kielcach, Sandomierzu, Pińczowie, Częstochowie, Archiwum Wojskowe w Warszawie i Archiwum Archidiecezjalnym w Częstochowie, bibliotekach Narodowej, Miejskiej Warszawy, Wojskowej, a także bibliotekach elektronicznych Polona, Mazowieckiej, Jagiellońskiej, Uniwersytetu Warszawskiego, dane zamieszczone w Genetece.pl, Archiwum Rodziny Radwanów,
Archiwum Rodziny Radwanów, Maria Wiktoria Radwan
1696
Jawor i Warszówek - z historii. A. Radwan, A. Zaborski, Reklewscy
Zaborscy w Chybicach, Jaworze, Warszówku
Rodzina zięcia Aleksandra Radwana - Władysława Zaborskiego i jego ojca chrzestnego i opiekuna Andrzeja Antoniego Zaborskiego, pojawia się w okolicy Pawłowa około roku 1711. Ojcem Władysława był Stefan Zaborski właściciel (części) Warszówka w 1711 roku ( wg. Marka Zaborskiego). Rodzina Zaborskich notowana jest również w Zaborzu i Bolminie: " W 1540 r. wieś (Zaborze M.W.R) należała do Mikołaja Zaborskiego, który dysponował własną rezydencją (curia), i folwarkiem. We wsi jest wymienione 10 kmieci osadzonych na półłankach, trzy półłanki leżały puste, z wszystkich ról zobowiązani byli do robót pańszczyźnianych. Były także dwie sadzawki, łąki, bory z barciami, most na rzece Morawka; w następnych czasach wieś należała do Jana i Stanisława Zaborskich. W 1662 r. dział w Bolminie jakiś dzierżawił w tymże r. Adam Zaborski h. Kopaszyna, który był komornikiem ziemskim chęcińskim, w 1662 r. z żoną posiadał dział w Zaborzu, w 1673 r. z żoną i dwiema córkami dział w Kliszowie, w 1676 r. z żoną, dwiema córkami i synem był już właścicielem działu w Zaborzu. W 1662 r. Paweł ( powinno być Jakub? M.W.R) Zaborski z żoną i trzema synami dzierżawił dział w Bolminie. W 1660 r. pochowany został w kościele w Bolminie Marcin ( powinno być Marcjan), syn Jakuba Zaborskiego."
Do co najmniej 1729 roku Andrzej Antoni Zaborski był husarzem u starosty kowalskiego Stefana Benedyta Morsztyna a w okolicy Chybic pojawia się najwcześniej w roku 1713, kiedy chrzci w Chybicach swoje dziecko Szymona Jakuba Zaborskiego. W 1715 w Chybicach chrzci dziecko również inny Zaborski - Stefan. W dokumentach archidiecezji krakowskiej jest luka pomiędzy 1700 a 1710 rokiem, więc trudno powiedzieć kiedy się tu Zaborscy pojawili. Andrzej Antoni Zaborski występuje w Chybicach również (lata 1711-1716 i 1726) razem z Franciszkiem Szembekiem a potem Stefanem Morsztynem. W 1711 roku notowany Stefan Zaborski jest dziedzicem części Warszówka i płaci tu dziesięcinę a od 1724 współwłaścicielem Warszówka i Jawora jest Andrzej Antoni Zaborski, który przyszedł do Chybic i Warszówka z parafii Imielno, gdzie ojciec Andrzeja dzierżawił wsie Wielkanoc i Lgota. Bracia Andrzeja Antoniego mieszkali wówczas w Rozprzy (Józef, Franciszek i siostra Anna, za Felicjanem Świecickim). Andrzej Antoni Zaborski był współwłaścicielem Jawora i płacił dziesięcinę razem z Janem Witkowskim, Antonim Koźmińskim i Piotrem Rzepeckim i w tym samym czasie Andrzej Antoni Zaborski jako współwłaściciel Warszówka płaci dziesięcinę razem z Antonim Reklewskim i Michałem Reklewskim (1727). Andrzej Zaborski miał dwóch synów: Józefa i Wojciecha i chrzty ich dzieci notowane są z Jawora w genetece do 1783 roku. W akcie chrztu Mikołaja Felicjana syna Wojciecha Zaborskiego z 1758 roku, wymieniona jest Chrzestna - żona Aleksandra Radwana Katarzyna Radwanowa z Wawrzeńczyc . W akcie chrztu syna Generosis Józefa Zaborskiego z 1783 roku, wymieniona jest Salomea Korycka, panna z Chybic, późniejsza żona wnuka Aleksandra Radwana, Sebastiana. W Jaworze Andrzej Zaborski siedzi do około 1749 roku, chociaż jego syn, Wojciech, żeni się przed 1758 z Małgorzatą Radwanówną (zapisana jako Radwańską - z dokumentu testamentu jej córki) i w Jaworze pojawiają się dokumenty chrztu dzieci Wojciecha. Józef syn Andrzeja Zaborskiego zmarł po roku 1783, a Wojciech wyjechał z dziećmi do Wąwolnicy, i tam zmarł w 1801 roku. Zaborscy notowani są w Jaworze do około 1790 roku choć jeszcze w 1801 roku w Swiętomarzy wychodzi za mąż za Wielgoszewskiego córka Józefa, Agnieszka. Zaborscy z Jawora rozeszli się do Mniszka i Zakowic (Józef Zaborski i Katarzyna Popiel), Nowej Słupi (córka Józefa, Tekla, i jej mąż Józef Słąnkowski), Wąwolnicy (Wojciech Zaborski z dziećmi Kajetanem i Urszulą za Łaniewskim).
Radwanowie w Jaworze, Modrzewiu i Chybicach
Aleksander Radwan, właściciel Cząstkowa i Sosnówki, wraz z drugą żoną Katarzyną z Lasockich, kupił od Tymińskich Jawor (część ?) i Modrzew koło Pawłowa ok. 1750 roku. Pobliskie Wieloborowice w XV w były własnością Janusza i Mścisława Radwanów, a szwagrowie? Antoni i Michał Reklewscy oraz Andrzej Reklewski mieli pobliski Warszówek. Współwłaścicielem Jawora i Warszówka też był Andrzej Antoni Zaborski, który wychowywał swego chrześniaka Władysława Zaborskiego, zięcia Aleksandra.
Aleksander Radwan mieszkał w Jaworze z synem Janem Aleksandrem Radwanem i synową, Marianną z Brzeskich - geneteka notuje narodziny ich córki Antoniny Wiktorii Radwan w 1762 roku. Aleksander zmarł w Jaworze w 1763 roku. Prawdopodobnie wtedy Jan Aleksander z Marianną z Brzeskich przenieśli się do Cissowa w parafii Daleszyce, gdzie urodził się ich syn Antoni Sebastian, wnuk Aleksandra, późniejszy pisarz prowentowy powiatu koneckiego i dworu radoszyckiego.
Drugi wnuk Aleksandra a syn Józefa, Sebastian z żoną Salomeą z Koryckich osiedlili się w Chybicach po ślubie w roku 1783, gdzie urodzili się ich synowie, Józef Joachim Benedykt (1787) i Stanisław (1806), późniejsi powstańcy listopadowi a także syn Antoni i córki: Juliana Tekla i Felicjana Wincenta. Po 1806 roku, Sebastian Radwan był notowany jako ekonom w Jeleniowie.
W Jaworze był folwark szlachecki i według spisu miast, wsi, osad Królestwa Polskiego z roku 1827 było tu 11 domów 95 mieszkańców. Folwark Jawor odległy od stacji pocztowej Brody o 10 wiorst. Rozległość gruntów folwarcznych wynosiła mórg 308, w tym: grunta orne i ogrody 253 mórg, łąk mórg 23, pastwisk mórg 18, wody (staw) mórg 1, place mórg 1. Budynków drewnianych w folwarku było 12. Folwark ma pokłady wapna. Folwark ten w 1872 r. oddzielony od dóbr Wawrzeńczyce, graniczył z folwarkiem Wawrzeńczyce. Wieś folwarczna Jawor posiadała w 1827 roku osad 19, z gruntem mórg 74.
W Jaworze po Radwanach notowani są Antoni i Rosalia Wolscy (rodzina synowej Aleksandra Radwana) - generosi (metryka Piotra Pawła Wolskiego 1778) a w Wawrzeńczycach, Marcin i Magdalena Wolscy, określeni jako " pracujący" ( 1791 metryka urodzin Andrzeja). Ks. Jan Wiśniewski w opisie parafii Świętomarz, podaje w "Dawne uposażenie", dziesięcinę płaconą z części Jawora, dworu Wawrzeńczyce, Bostowa i Sosnówki przez Wincentego Karwickiego (not. ok. 1780-1820 ).
W Nowym Jaworze był dwór, który uległ zniszczeniu w okresie I wojny światowej. Dziedzicami tego dworu była rodzina Szermentowskich.
Reklewscy w Warszówku i Jaworze
W 1696 roku notowany jest Michał Reklewski jako współspadkobierca i potomek generosis Jana Paprockiego z Jawora. W sprawie sądowej wymienieni są: generosa Zofia de Jawor Paprocka, Franciszek Rozmatowski i Jan de Szomo Szomowski - Skarbnik Kurii Królewskiej, w obecności Remigiusza z Plewy Lasockiego, Cześnika Ziemi Łomżyńskiej. Warto tu pamiętać, że Plewy są obecnie częścią Rzepina Pierwszego, sąsiadującego z Warszówkiem a cześnik R. Lasocki musiał być krewnym Katarzyny z Lasockich Radwanowej, drugiej żony Aleksandra Radwana. Przedstawicielem prawnym był nobilis Jan Leśniowski.
W 1724, 1727 roku notowani są również, jako współwłaściciele Warszówka : Antoni Józef i Michał Reklewscy. W dokumentach z 1724 roku dziesięcinę z Warszówka płacili: Nobiles Józef Rzepecki, Katarzyna i Piotr Rzepecki i Generosi : Antoni i Michał Reklewski i Andrzej Zaborski.
W 1727, wysokość dziesięciny z Warszówka dla kościoła w Pawłowie: Antoni Reklewski 170 florenów, Michał Reklewski 30 florenów, Andrzej Zaborski 50 florenów. Piotr Rzepecki też był współwłaścicielem Jawora w tym czasie.
Pytanie – czy Michał Reklewski z 1724 roku to ten sam z 1696?
Dokumenty dostępne w Archiwum Głównym Akt Dawnych, wskazują , że ojcem Józefa i Michała dwóch głównych antenatów linii opatowskiej Reklewskich, był Andrzej Reklewski, właściciel wsi Borczyn, nabytej w roku 1746 od Wawrzyńca Lanckorońskiego i Warszówka k. Pawłowa. W 1763 Andrzej Reklewski z Warszówka jest ojcem chrzestnym Łukasza Chruszyńskiego z Cząstkowa ( jeszcze w rękach Aleksandra Radwana?).
Warszówek był w rękach Reklewskich przynajmniej do 1772 roku - notowana jako matka chrzestna Piotra Zaborskiego z Jaworu - Barbara Reklewska z Warszówka.
Według regestru poborowego powiatu sandomierskiego z r. 1578 wieś Warszówek, w parafii Pawłów, składa się z kilku części: Jan Kochanowski płacił od 1 osadnika, 1/4 łana, Gromacki od 1 osadnika, a Swierczowska od 3 osadników 3/4 łana, 5 zagrodników z rolą, 5 komorników, S. Gołembiowski od 1/2 łana, 1 zagrodnika (Pawiński, Małopolska, 190). Według spisu miast, wsi, osad Królestwa Polskiego z 1827 roku było tu 20 domów i 120 mieszkańców. Folwark Warszówek w roku 1885 był rozległy na 379 mórg. (Wikipedia ).
Maria Wiktoria Radwan, Marek Zaborski
Archiwum Główne Akt Dawnych: Akta Radwanów, Gneteka, Wikipedia, Maciej Terek "Allegata", inf. Marek Zaborski
https://pawlow.info/wlasnosc-rycerska-i-szlachecka-w-xiv-xvii-wieku-na-terenie-obecnej-gminy-pawlow/
Ks. Jan Wiśniewski: Dekanat Iłżecki
księgi archidiecezji krakowskiej, zespół sygnatur dotyczący spraw sądowych 79 (1724-7), Księgi grodzkie radomskie 1696, Archiwum w Lublinie
Dariusz Kalina
Oddział Terenowy Narodowego Instytutu Dziedzictwa w Kielcach
Historia wsi parafialnych - Parafia pw Św. Mikołaja w Lisowie
Archiwum Rodziny Radwanów, Maria Wiktoria Radwan
1696
Józef Sołtyk miecznik sandomierski
Nota biograficzna Józefa Sołtyka h. własnego, miecznika sandomierskiego, praprapradziadka Mieczysława Radwana
Józef Sołtyk herbu własnego był najstarszym synem Michała Aleksandra Sołtyka kasztelana sandomierskiego i Józefy Borzym-Makowieckiej, bratem Macieja Sołtyka, wojewody sandomierskiego i Tomasza , kasztelana wiślickiego. W 1757 postąpił na miecznikostwo sandomierskie a 1760 awansował na stolnikostwo sandomierskie. Ożeniony z Katarzyną Lipowską. Ojciec dwóch synów i dwóch córek. Jego córka Józefa z Sołtyków była żoną Adama Parysa.
Podczas bezkrólewia po śmierci Augusta II, podpisał z woj. sandomierskim elekcję Stanisława Poniatowskiego a podczas konfederacji barskiej ubiegał się o marszałkostwo woj. sandomierskiego. W 1769 został zatrzymany koło Pacanowa - majątku zięcia Adama Parysa- z jednym z synów przez oddział rosyjski i uwięziony w Nowym Mieście Korczynie a następnie w Krakowie. W sprawie jego uwolnienia interweniował u króla brat Maciej. W 1770 na jego majątek w Słupi najechały wojska rosyjskie rabując dom i gospodarstwo. Był właścicielem Słupi i Borowej (Borowic?) w woj. sandomierskim. Urodził się ok. 1715, zmarł w 1780. Wg. rodzinnej legendy, był w jakimś stopniu niepełnosprawny
Maria Wiktoria Radwan
ipsb
Archiwum Rodziny Radwanów, Maria Wiktoria Radwan
1715
Maria Wiktoria Radwan
Archiwum Rodziny Radwanów
008
Jan Radwan ( Aleksander Jan Radwan )
Nota biograficzna Jana Radwana h. własnego , prapradziadka Mieczysława Radwana
Jan ( Aleksander Jan, Jan Aleksander) Radwan h. własnego, syn Aleksandra i Barbary Reklewskiej, urodził się w parafii Stopnica (Żerniki Górne k. Buska) 28 marca 1719 roku. Notowane jego rodzone rodzeństwo to brat bliźniak Józef ( Józef Wojciech ) "dzieci Aleksandra" zmarłego w Jaworze parafia Świętomarz w 1763. Wg. Akt Radwanów z AGAD, obaj ochrzczeni zostali w kościele Stopnickim, gdzie również zawarli małżeństwo ich rodzice. Ojcem Jana i Józefa Radwanów był Aleksander Radwan h. własnego, syn Jana Radwana z Żernik i Zofii z Ślizewiczów h. Ślizień Jaworskiej a matką, Barbara de Rekle z Jugoszowa, córka urodzonych Wacława i Ewy Reklewskich, z pierwszego małżeństwa (wdowa) po urodzonym Adamie Tułkowskim i z drugiego (wdowa) po urodzonym Władysławie Bienieckim.
Jan Radwan poślubił w 1748 roku w Chęcinach Mariannę Brzeską Żegota h. Starża z Bolmina ur. ok 1730, a Józef ok. 1755 poślubił Mariannę z Wolskich .
Marianna Brzeska Żegota h. Starża, urodzona ok. 1732, najprawdopodobniej była córką Józefa z Bolmina i Anastazji Psarskiej h. Jastrzębiec z Pawłowic. Jan Radwan i i Marianna Brzeska jakiś czas po ślubie mieszkali w Bolminie? gdyż w 1749 roku w Chęcinach został ochrzczony ich syn zarejestrowany jako Felip Brzeski Radwan, który prawdopodobnie zmarł w niemowlęctwie.
W tym czasie w Chęcinach i w okolicy rozwijało się górnictwo i hutnictwo w oparciu o złoża galeny z cynkiem i srebrem a w pobliskiej Miedziance wydobywano rudy miedzi, przetwarzane w hucie w Podpolichnie ( 4 km od Bolmina i Żernik). W okolicach sąsiednich Brzegów notowano kuźnice szklane. Skład ołowiu, miedzi i żelaza notowany był w Bolminie -Skibach, skąd pochodziła żona Jana Radwana.
Z zapisów urodzeń dzieci Jana i Marianny Brzeskiej można odtworzyć ich losy, z których wynika, że po Bolminie-Chęcinach zamieszkali w parafii Imielno w Lścinie, gdzie urodziła się ich córka Antonina Justyna w 1750 roku. W Lścinie (powiat Jędrzejów gm. Raków w parafii Imielno) notowany był folwark szlachecki 702 morgów a w Imielnie gorzelnia. Z parafią Imielno związana była rodzina Teresy Łuczyckiej, matki Katarzyny Lasockiej, macochy Jana Radwana, gdzie odbył się ślub jej rodziców, Piotra Lasockiego i Teresy Łuczyckiej, w 1681 roku.
Następnie bracia Radwanowie, Jan i Józef z synem Sebastianem zamieszkali w parafii Świętomarz ( po 1755 roku), gdzie pobliskie Wieloborowice w XV w były własnością Janusza i Mścisława Radwanów. Ich ojciec Aleksander Radwan po sprzedaży folwarków majątku Kutnia i Jadamwola w krakowskim, kupił sąsiadujące folwarki Jawor i Modrzew a notowany był również w Warzeńczycach i Bostowie. W Wawrzeńczycach mieszkali Józef z żoną Marianną z Wolskich i córką Antoniną Heleną, urodzoną w 1763. W Jaworze zaś, u Aleksandra Radwana ojca Jana, Jan z Marianną z Brzeskich, gdzie w 1762 urodziła się ich córka Antonina Wiktoria .
W Jaworze, gdzie zmarł ojciec Jana Radwana, Aleksander, był folwark szlachecki i według spisu miast, wsi, osad Królestwa Polskiego z roku 1827 było tu 11 domów 95 mieszkańców. Folwark Jawor odległy od stacji pocztowej Brody o 10 wiorst. Rozległość gruntów folwarcznych wynosiła mórg 308, w tym: grunta orne i ogrody 253 mórg, łąk mórg 23, pastwisk mórg 18, wody (staw) mórg 1, place mórg 1. Budynków drewnianych w folwarku było 12. Folwark ma pokłady wapna. folwark ten w 1872 r. oddzielony od dóbr Wawrzeńczyce. Wieś folwarczna Jawor posiadała osad 19, z gruntem mórg 74.
Następnym ważnym miejscem życia Jana Radwana, po śmierci ojca Aleksandra, był Cissów w parafii Daleszyckiej. Urodził się tam, w 1769 roku, jego syn Antoni Sebastian Radwan, późniejszy pisarz prowentowy powiatu koneckiego i dworu radoszyckiego, największych ówczesnych ośrodków przemysłu zbrojeniowego i hutniczego (kuźniczego). W Daleszycach w tym czasie urząd ziemski podczaszego sprawował nob. Franciszek Brzeski ( metryka chrztu Wojciecha Józefa Brzeskiego 1781 kwiecień). Prawdopodobnie brat?, brat przyrodni? Marianny z Brzeskich Radwanowej.
W opisie parafii daleszyckiej z 1783, wymieniono kuźnicę Borkowską położoną w kluczu Cisowskim, jako osadę kuźniczą, w której znajdował się browar, folwark, kuźnica oraz "dwór czyli mieszkanie pisarza kuźniczego, zamieszkały przez 6 osób pochodzenia szlacheckiego i 3 służby, młyn obok kuźnicy czyli rudnicy, karczma (zamieszkała przez Żydów i 4 katolików); i 5 innych domów......w sumie 45 ludzi”. Mikołaj Borek h. Wąż, jeden z właścicieli Borkowa, żonaty był z Zofią z Bolmina Brzeską. Borkowie w parafii Daleszyce notowani są do XX w.
Sąsiadem Jana i Marianny Radwanów z Cissowa był Leon Kochanowski stolnik sandomierski, absolwent colegium nobilium pijarów, Konfederat barski, który wziął czynny udział w insurekcji Kościuszkowskiej (przebywał w głównej kwaterze Kościuszki aż do bitwy pod Maciejowicami). Leon Kochanowski był właścicielem sąsiadującego z Cissowem Borkowa w latach 1773-1787, czyli do 18 - go roku życia Antoniego Sebastian Radwana, syna Jana i Marianny Radwanów. Za jego przykładem Antoni mógł być słuchaczem colegium nobilium, o czym świadczy jego późniejsza pozycja urzędowa, oraz wziąć udział w insurekcji Kościuszkowskiej w 1794 roku (echa tego przekazywane były w opowieściach rodzinnych).
Wg. Juliana Radwana, syna Mieczysława Wiktora, Jan Radwan ożeniony z Marianną z Brzeskich miał jeszcze jednego syna - Henryka
akt. 08. 2019
Maria Wiktoria Radwan
Geneteka i historia parafii : Chęciny,Imielno, Świętomarz, Daleszyce, Teki Dworzaczka, Archiwum Główne Akt Dawnych 1/399/0/-/229 Radwanowie herbu Radwan i Stanisław Bar. 1713, 1754, 1808, 1842,
Maciej Terek "Allegata"
Dariusz Kalina : Złoty wiek miasta Daleszyce http://dariuszkalina.pl/2013/09/stulecie-xvii-zloty-wiek-miasta-daleszyce-i-wsi-okolicznych/
Leon Kochanowski h. Korwin https://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/leon-kochanowski-ur-ok-1738-zm-ok-1810-chorazy-sandomierski
D. Kupisz, Genealogia Kochanowskich z Kierzkowa od końca XV do poł. XIX w.
Szlachta guberni augustowskiej, lubelskieji radomskiej wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836-1861 / opracowała Elżbieta Sęczys ; Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych.- Warszawa : Naczelna Dyrekcja ArchiwówPaństwowych, 2018
https://pawlow.info/wlasnosc-rycerska-i-szlachecka-w-xiv-xvii-wieku-na-terenie-obecnej-gminy-pawlow/
Archiwum Rodziny Radwanów, Maria Wiktoria Radwan
1719
Archiwum Rodziny Radwanów
polski
004
Adam hr. Parys Marszałek sandomierski konfederacji barskiej
Adam hr. Parys z Siecczy h. Prawdzic, Marszałek sandomierski konfederacji barskiej, prapradziadek Mieczysława Radwana
Adam hr. Parys h. Prawdzic z Siecczy, od 1808 h. Parys Hrabia. Syn Jana Parysa h. Prawdzic, wojewodzica wileńskiego i Marianny z Puzynów. Marszałek sandomierski konfederacji barskiej, powstaniec kościuszkowski, członek stanów galicyjskich, otrzymał tytuł hrabiowski austriacki w 1808. Ożeniony z Józefą Sołtyk h. wł., córką Józefa Sołtyka, miecznika sandomierskiego, posła na sejm 1764, pułkownika wojsk koronnych. W 1764 r. podpisał elekcję Stanisława Poniatowskiego na króla Polski. Urodził się ok. 1740, zmarł w 1817.
Adam Parys odziedziczył połowę miasta Pacanów z wsiami Karsy Wielkie i z częścią Rataj oraz Klępie Górne w woj. sandomierskim; miał nadto Polany w woj. krakowskim. Z działów pomiędzy spadkobiercami Hrehorego Ogińskiego dostał w r. 1779 w ziemi sanockiej Dąbrówkę z pałacem i "ogrodem włoskim", Dylągowę, Gdyczynę, Siedliska, Huty, Poręby, Wołodź, Wolę Wołodzką, Jasionów, Ujazdy, Magierów, Sielnicę, Tarnówkę, Piątkowę, Żohatyń.
Znane jego dzieci to: Katarzyna Parysówna , żona Piotra Potockiego z Podhajc h. Pilawa , Antoni Parys (1776-1809), pp wojsk Księstwa Warszawskiego, zginął pod Gdańskiem- miał tam swoją ulicę i kopiec swego imienia oraz Kajetan Parys, ojciec Emili żony generała napoleońskiego Moranda i Ksawera Parysówna wydana za szambelana ks. Pepi, Józefa Gagatnickiego.
M.J.Minakowski podaje jeszcze : Józefa Jana Benedykta (1761-1837) i Jana Bożego Józefa (1765 - po 1812).
Tak o nim pisano: "W kwietniu 1769 na Ziemi Krośnieńskiej pod Jedliczem, odbył się zjazd szlachty zawiązującej konfederację. Szlachta wybrała marszałkiem konfederacji Adama Parysa Oficjalne wybory na konfederackiego marszałka sandomierskiego, odbyły się w Pilźnie. [...] ...] W przygranicznej wsi Izby Adam Parys, marszałek sandomierski, założył w 1769 r. obóz warowny, który był otwartym szańcem, przygotowanym do obrony tylko z czoła.
Przeznaczony do obrony obozu konfederatów barskich, obóz w Izbach, stał się wiosną owego roku bazą Kazimierza Pułaskiego, późniejszego bohatera narodowego. W latach 1769-1772 wieś ta, będąca własnością Adama Parysa, stanowiła bazę dla konfederatów barskich. Po upadku konfederacji wielu z nich się w niej osiedliło ”
Uczestniczył w walkach o Lwów. Zagrożony represjami schronił się wraz z żoną i małymi dziećmi w Bardiowie (wówczas Węgry), skąd organizował posiłki mające wesprzeć konfederację. Po upadku ruchu, Adam Parys z rodziną powrócił do Pacanowa, gdzie aktywnie włączył się w działalność publiczną. W uznaniu tej działalności, król Stanisław August Poniatowski przyznał mu w 1792 roku Order Św. Stanisława.
W 1794 r. Adam Parys jest uczestnikiem Insurekcji kościuszkowskiej, tak jak i jego synowie Kajetan oraz Antoni.
Zasłużony dla walki o niepodległość był ppłk Antoni Parys, syn Adama, gorący patriota i dowódca w oddziałach gen. Henryka Dąbrowskiego. Zginął w wieku 31 lat w obronie Gdańska.
Był najmłodszym z synów Adama. W 1784 roku, w wieku 8 lat Antoni wstąpił do założonej przez króla słynnej, elitarnej Szkoły Rycerskiej (nazywanej również Korpusem Kadetów) w Warszawie. Wśród wielu absolwentów Szkoły był m. in. Tadeusz Kościuszko. Po wybuchu Powstania Kościuszkowskiego i Insurekcji Warszawskiej 17-18 kwietnia 1794 roku, Antoni Parys związał się z dowodzonym przez płk. Grzegorza Komarnickiego 17 regimentem piechoty, gdzie dosłużył się stopnia porucznika. Po kapitulacji Warszawy i upadku powstania powrócił do Pacanowa. W kwietniu 1798 roku Antoni Parys przedostał się do Włoch, by wstąpić do istniejących od roku „Legionów Polskich posiłkujących Lombardię”. Odniósł poważną ranę nad rzeką Var. W 1800 roku postąpił na kapitana. Jednak z powodu niezaleczonej rany, 22 czerwca 1801 roku, po 3 latach wyczerpującej, nieustannej służby Antoni Parys zdecydował się wziąć dymisję na podleczenie obrażeń i odwiedziny rodziców. Po 5 latach rekonwalescencji wraca do Włoch, do utworzonej dywizji gen. Jana Henryka Dąbrowskiego, w której w stopniu kapitana dowodził 1 batalionem 2 pułku piechoty. 25 stycznia 1807 roku, w wieku 31 lat, awansował na podpułkownika. 23 lutego uczestniczył w zdobyciu Tczewa, a od marca w oblężeniu Gdańska, bronionego przez wojska pruskie i rosyjskie. Otrzymuje zadanie obsadzenia 2 ziemnych redut na pn.-wsch. od Gdańska, u ujścia rzeczki Łachy, ubezpieczających wyspę Ostrów. Adam Parys ginie ugodzony kulą w pierś nad ranem 15 maja.
Przeczytaj więcej na: https://www.gdanskstrefa.com/wspomnienie-o-pplk-antonim-parysie-poleglym-za-gdansk/
Starszy z synów Adama Parysa - Kajetan hr. Parys, urodził się w Pacanowie 1 marca 1763 r. Do służby wojskowej wszedł jako kadet w 1 Regimencie Pieszym Buławy Wielkiej Litewskiej. Był w nim podoficerem w latach 1781 - 1782 a następnie chorążym w latach 1782 - 1788. W 1789 r. wszedł do brygady kawalerii narodowej generała Jerlicza jako porucznik. W tej samej brygadzie otrzymał patent na majora kawalerii 11 września 1789 r. W czasie powstania 1794 r. 8 maja mianowany pułkownikiem kawalerii przez Kościuszkę. Walczył w powstaniu a po jego upadku nie służył wojskowo. Powrócił do służby w armii polskiej 1807 r. Za rozkazem gen. Dąbrowskiego mianowany majorem i skierowany do Płocka gdzie jako pułkownik en second dwa miesiące stacjonował w Dobrzyniu jako dowódca formującego się 14 pułku piechoty. Po połączeniu dwóch pułków piechoty 13 i 14 w jeden pułk 4 I legii warszawskiej był w dyspozycji Ministerstwa Wojny. 8 kwietnia 1808 skierowany przez ministra wojny ks. Poniatowskiego do służby jako etat-major przy gen. dyw. Morand.
Generał Morand na początku 1809 r. podał swojego teścia do odznaczenia krzyżem wojskowym ale minister wojny uznał, że major Kajetan Parys nie ma żadnych zasług aby odznaczenie otrzymać co z kolei spowodowało starania Parysa o zdobycie i przedstawienie ministrowi dowodów jego służby wojskowej. Córka Kajetana - Emila z Parysów poślubiła w Warszawie generała Moranda w dniu 14 stycznia 1808 roku. Działania kampanii rosyjskiej Napleona Kajetan przeżył u boku teścia już w stopniu pułkownika. Prawdopodobnie towarzyszył w dalej Morandowi gdy ten został gubernatorem Hamburga oraz w innych jego poczynaniach. Najpewniej resztę życia spędził w Paryżu u jedynej córki i zięcia, choć wiadomo, że w Królestwie Polskim wystąpił o potwierdzenie tytułu w roku 1820.
Zięć Adama Parysa, Piotr Potocki herbu Pilawa (zm. po 1800 roku) – kasztelan lubelski w latach 1791–1794, zwolennik konstytucji 3 maja, generał major ziemiański województwa lubelskiego, pełnomocnik Rady Najwyższej Narodowej w województwie lubelskim radca Wydziału Skarbowego Rady Zastępczej Tymczasowej w insurekcji kościuszkowskiej, marszałek sandomierski w konfederacji barskiej, starosta babimojski. W połowie czerwca 1768 roku brał udział w Kolbuszowej i Rzeszowie w naradach, w pracach przygotowawczych konfederacji barskiej. W 1768 roku wszedł w skład czteroosobowej rady, która kierowała obroną Krakowa przed wojskami rosyjskimi. Po kapitulacji miasta dostał się do rosyjskiej niewoli a wszystkie jego dobra zostały zrabowane. Przetransportowany do Kijowa, wiosną 1769 roku został zesłany do Kazania. 1 lutego 1774 roku opuścił Kazań. We wrześniu 1792 roku złożył akces i przysięgę wierności konfederacji targowickiej.
Parys h. Prawdzic vel Paryz, Paris, Parysz, gałąź Radzanowskich, jednego pochodzenia ze Szczawińskimi – Prawdzicami, którzy jeszcze w XV wieku pisali się z Golczewa in. Gulczewa (Golcz vel Goltz). Parysowie pisali się z Parysowa w ziemi czerskiej, lecz wywodzić się mogą z Wielkopolski, właściwym ich gniazdem może być wieś Paryż in. Parysz w pow. kcyńskim. W XVI i XVII stuleciu należeli do najmożniejszych rodów mazowieckich. W tym czasie starostwo czerskie pozostawało nieomal dziedzicznie w ich ręku. Należały do nich liczne majątki w ziemiach warszawskiej i czerskiej, jak Paryszew in. Parysów (dawniej wieś Sieczcza in. Sieccza), Kozłów, Zalesie i inne. Jedna linia osiedliła się w Lubelskiem i Kieleckiem, później na Rusi Czerwonej. Otrzymała od cesarza Franciszka II – dziedziczny austriacki tytuł hrabiowski 16 VII 1807, na co dyplom 6 I 1808. Tenże tytuł został im zatwierdzony przez senat Królestwa Polskiego 1820 i 1824 .
Wraz z tytułem hrabiowskim Adam Parys otrzymał herb, odmianę herbu Prawdzic : Parys Hrabia
Podstawą nadania tytułu hrabiego Austrii (hoch- und wohlgeboren, graf) dla Adama Parysa był patent z 1775, za zasługi dla domu cesarskiego, od dawna posiadane dobra ziemskie oraz sprawowane urzędy wojewódzkie i powiatowe. O potwierdzenie tytułu w Królestwie Polskim wystąpili w 1820 roku : Kajetan, Ignacy Józef Walenty i Jan, również w imieniu siostry Katarzyny, zaś w 1821 Michał Parys. Z tytułem hrabiego w Królestwie wylegitymowano w 1837 Jana Teodora Nikodema i w 1853 Narcyza.
Pan Marek Klimek, kolekcjoner miniatur przysłał mi fotografię miniaturki portretowej z następującą adnotacją z 18 kwietnia 2023: W dniu dzisiejszym na francuskim rynku aukcyjnym oferowany był miniaturowy portret wykonany przez Józefa Sonntaga. W opisie pozycji mogliśmy przeczytać „Owalny miniaturowy portret, podpisany w prawym dolnym rogu “ E. Sonntag ”, prawdopodobnie przedstawiający hrabinę Parys (polska szlachta) – żonę hrabiego Parysa, pułkownika w służbie króla Saksonii , w popiersiu 3/4 w prawo , ubrana w białą suknię i czapkę ze wstążką . W prostokątnej ramie z czarnego drewna z podpórką z tyłu , z napisem »Comtesse Parys«. Portret 5 x 6 cm w ramce o wymiarach 10 x 11,5 cm”. Po dokładniejszych badaniach stwierdzono, że jest to portret Józefy z Sołtyków hr. Parysowej, żony Adama Parysa, praprababki Mieczysława Radwana, datowany ( pod ramką miniatury ) na rok 1812.
Co robił Adam Parys z małżonką Józefą w roku 1812 ? Rok 1812 był przecież rokiem inwazji Napoleona na Rosję (czerwiec - październik ). Czy proaustriacki Adam wyjechał wtedy do Wiednia, gdzie mogła powstać miniatura Józefy ( i może i Adama) malowana przez Józefa Sonntaga ? W inwazji Napoleona na Rosję udział wziął jego syn Kajetan z mężem wnuczki - generałem Morandem. Kajetan jako etat major przy generale, prawdopodobnie towarzyszył Morandowi (dowódcy I Korpusu ) w walkach. Jego córka, a żona generała, pod koniec roku szukała męża w Polsce już zajętej przez Rosjan. Prawdopodobnie szukała też ojca. Zaopiekował się nią wtedy rosyjski generał Tormansow co pozwoliło wyjednać u cara zezwolenie na powrót generałowej do Francji. Czy wtedy Emila miała okazję spotkać się z Dziadkiem Adamem i Babką Józefą ? Kajetan działania wojenne przeżył w stopniu pułkownka i prawdopodobnie towarzyszył w dalszym ciągu Morandowi, gdy ten został gubernatorem Hamburga i w dalszej jego działalności. Najpewniej resztę życia mógł spędzić w Paryżu u córki i zięcia choć wiadomo, że w Królestwie Polskim wystąpił o potwierdzenie tytułu w roku 1820.
Jak więc miniatura Józefy Parys znalazła się w Paryżu. Nasuwa się hipoteza, że tę miniaturę mogła wywieść z Polski Emila Morand, opuszczając z mężem kraj w 1819 roku. Bowiem w 1818 roku burboński sąd wojenny skazał Moranda zaocznie na karę śmierci. Emila wtedy wyjednała u cara Aleksandra I zezwolenie na zamieszkanie w Królestwie Polskim. Nabyła z mężem wieś Kawęczyn k. Jędrzejowa, gdzie zamieszkali z czwórką dzieci. Kawęczyn był w odległości ok. 70 km od Pacanowa , co pozwalało na odwiedzanie owdowiałej w 1817 roku babki, Józefy Parys. W 1819 roku król Ludwik XVIII uchylił wyrok śmierci ciążący na Morandzie i zezwolił mu wrócić wraz z rodziną do Francji. Czy wtedy Emila dostała od Józefy Parys, jej miniaturę- Konterfekt dla ukochanej wnuczki i może też syna? Ta teza wydaje mi się najbardziej prawdopodobna.
O miejscu powstania miniatury Józefy z Sołtyków Parysowej pan Marek Klimek tak pisze na swoim blogu: "Dane biograficzne Józefa Sonntga podają , że malarz od roku 1805 mieszkał i tworzył w Wiedniu, około 1810 przeniósł się do Warszawy by w 1815 roku ponownie pojawić się w stolicy Austrii a następnie osiąść na stałe w Krakowie. Te zbyt ogólne informacje nie pomagają w ustaleniu miejsca , w którym powstał portret . W 1808 – 1809 mógł być to Wiedeń , w którym Parysowie bywali ale w okresie po 1810 mogła to być Warszawa czy Kraków. Ta druga hipoteza jest mi bliższa. "
Maria Wiktoria Radwan
Archiwum Rodziny Radwanów, M.J. Minakowski, Bork. Gen. 443-444; Dw. Teki; Nies. t.7/253-254; Urus. t.13/219-222
Miłosz Korczyk,Wikipedia, napoleon.org
Wspomnienie o Antonim Parysie https://www.gdanskstrefa.com, /wspomnienie-o-pplk-antonim-parysie-poleglym-za-gdansk/
Marek Klimek https://miniatury.wordpress.com/2023/04/18/jozef-sonntag-miniaturowy-portret-jozefy-hr-parys/
M.J. Minakowski
Archiwum Rodziny Radwanów, Maria Wiktoria Radwan
1740
Archiwum Rodziny Radwanów
007
Józef Reklewski
Józef Reklewski de Rekle h. Gozdawa z Obręcznej, nota biograficzna prapradziadka Mieczysława Radwana
Józef Reklewski de Rekle subdelegat sandomierski i sędzia pokoju w Opatowie, kapitan wojska polskiego. Syn Andrzeja Reklewskiego de Rekle h. Gozdawa, i Katarzyny Maciejowskiej ( ślub Denków 1743), właściciela wsi Borczyn par. Kije ( kupionej od hr. Lanckorońskiego) i wsi Warszówek w gminie Pawłów k. Starachowic.
Był ostatnim z Reklewskich właścicielem ( dzierżawcą?) majątku Obręczna. Obręczna, Gmina Sadowie, parafia Wszechświęte, położona w odległości 7 wiorst od Opatowa to był majątek złożony z 572 mórg gruntów ornych i 450 mórg sadów , który kupił Wojciech Reklewski h. Gozdawa syn Wojciecha i Teodory Chodakowskiej, cześnik sandomierski w 1610. Po śmierci Józefa majątek rozparcelowano i sprzedano.
Józef Reklewski urodził się w 1753 w Obręcznej a zmarł 13 06 1832 roku w Skoszynie i został pochowany na cmentarzu w Nowej Słupi. Anna jego żona zmarła wcześniej, gdyż Józef w chwili swojej śmierci był już wdowcem.
Józef ożeniony z Anną z Szabłowskich, córką Salomei Olechowskiej h. Ratuld, był ojcem Wincentego Marcelego ur. 1786, poety i legionisty napoleońskiego i Karola ur. 1787, urodzonych w Obręcznej oraz Leona Aleksandra i Michała Hieronima urodzonych w Boleszynie Opatowskim w 1790. Córka Józefa i Anny Reklewskich Maria, została żoną późniejszego generała powstania styczniowego Stanisława Krzesimowskiego a Brygida została żoną Kajetana Wojciechowskiego, oficera pułku Lansjerów Nadwiślańskich i autora " Pamiętniki moje w Hiszpanii " i matką Jadwigi Prendowskiej, kurierki Langiewicza w powstaniu 1863.
Józef Reklewski był też właścicielem Boleszyna, Skoszyna i Leszczkowa, dzierżawcą Jeleniowa. Z księgi hipotecznej "Dóbr Skoszyn" wiemy, że Józef Reklewski nabył w 1806 roku od Jerzego Dobrzańskiego Dobra Skoszyn, Wronów, część Kunina, za sumę 270 000 złotych polskich a Dobra Kowalkowice, Gay, Wilkocin, Sarnią Zwolę i część Wałanowic, za sumę 357 245 złotych polskich.
Po Józefie, syn Michał był właścicielem Skoszyna a Karol, Leszczkowa. Karol był również notowany jako właściciel Wronowa, Kowalkowic, i Mirogonowic (do 1886 Mirogonowice oraz wieś Wronów tworzyły folwark o powierzchni 882 mórg).
W Sandomierzu Józef Reklewski miał drewniany dworek, który przetrwał drugą wojnę światową, obecnie nie istnieje. Synowie Józefa uczyli się w szkole podwydziałowej w Nowej Słupi, ukończenie której umożliwiało podjęcie studiów wyższych. Na apel naczelnego wodza, księcia Józefa Poniatowskiego, dwaj synowie Józefa : Wincenty i Michał Reklewscy , w 1806 roku, przedostali się przez granicę austriacką do Częstochowy. Tam wstąpili do oddziału artylerii. Wincenty w randze podpułkownika zmarł w 1812 w Moskwie.
Notowany jest też w Skoszynie syn Józefa Reklewskiego-Leon Reklewski - b. oficer WP w 1842 oraz jako członek Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim w 1861 r., wymieniony jako: Leon Reklewski, zamieszkały: Skoszyn, poczta Ostrowiec, powiat Opatowski.
O leszczkowskim dworze którego już nie ma : WIEŚCI LIPNICKIE nr 26 str. 22 tak pisze Józef Myjak:
"Do lat 50. XX w., w parkowym kra-jobrazie starych drzew na niewielkim wyniesieniu, stał drewniany dwór zie-miański. Nie była to imponująca wielkością i przepychem pańska siedziba.
Taki typowy dla Sandomierszczyzny klasycystyczny dworek z gankiem od frontu, pierwotnie dzielącym syme-trycznie bryłę domu na dwie części.
Kiedy ten obiekt okazał się dla właścicieli za ciasny dostawili z jego prawej strony parterową z poddaszem dobudówkę. Czym złamali proporcję i zaburzyli harmonię architektoniczną.
Takich dworków, najczęściej z piętrowymi dostawkami, na przełomie XIX i XX w. w Sandomierskiem powstało sporo, m.in. we Wlonicach, Sadłowicach, Małoszycach .
W leszczkowskim domu przez kilka ostatnich stuleci mieszkali właściciele miejscowych dóbr ziemskich. Jak to było w staroplskim zwyczaju, co jakiś czas zmieniali się właściciele i w dziejach tego dworu przewinęło się co najmniej kilka rodów szlacheckich i ziemiańskich Sandomierszczyzny.
Od połowy XVIII wieku dwór i dobra ziemskie były własnością znanej i rozgałęzionej w tym regionie rodziny Reklewskich. A konkretnie pisząc Józefa (1753-1832) kapitana wojska polskiego i zarazem sędziego pokoju. Ożeniony był z Anną z Szabłowskich.
Małżonkowie mieli kilkoro dzieci, m.in. syna Karola (1787 - 1846), który od-kupił od ojca wieś Leszczków i folwark Gozdawę. Ożenił się z Anielą Ławską (1786 - 1856) spadkobierczynią Mi-rogronowic, położonych u podnóża Gór Świętokrzyskich. Młoda rodzina zamieszkała po ślubie w leszczkow-skim dworze. Po śmierci Karola dobra leszczkowskie przypadły synom tegoż.
Wdowa wystawiła jednak majątek na sprzedaż, a sama z dziećmi przeniosła się do Mirogronowic. W 1846 r. dobra leszczkowski kupiła na licytacji Józefa Reklewska. Następnie majątek objął Zdzisław Reklewski, który w 1861 r. ożenił się z Marią adoptowaną córką Mateusza Pomorskiego Mikułowskie-go. ..."
Za Wikipedią:
Wieś znana w początkach XIX wieku jako : Leszczków, wieś i folwark.
Położony nad rzeką Opatówką, powiecie sandomierskim, gmina Lipnik, parafii Malice Kościelne, odległość 20 wiorst od Sandomierza. Spis z roku 1827 r. 19 domów 108 mieszkańców.
Spis z roku 1866 - Posiadał Leszków młyn wodny, 26 domów, 214 mieszkańców 745 mórg ziemi, w tym 93 mórg włościańskich.
Dobra Leszczków składają się z folwarków: Leszczków i Gozdawa."
REKLEWSKI z Reklewa h. Gozdawa. Od Andrzeja z Reklewa, który w r. 1746 nabył od Wawrzyńca Lanckorońskiego wieś Bor-szyn [podawano też Borczyn] – wnuki:I. Leon i Michał (s-owie Józefa) leg. 1838.AGAD, II R.St., syg. 151 s. 40
Sekretariat Stanu Księstwa Warszawskiego, Sekretariat Stanu Królestwa Polskiego, Kancelaria Własna JCMości do Spraw Królestwa Polskiego AGA notuje:
Tytuł tłumaczony: Prośba polskich wychodźców po powstaniu listopadowym: Eugeniusza Dębskiego, Jana Chodkowskiego, Jana Malinowskiego, Juliana Reklewskiego, Jana Szcześniewskiego, Józefa Raszy i Stanisława Strusińskiego o zezwolenie na powrót do kraju.
Data/Okres powstania: 1857
Ponieważ ten Julian nie jest notowany w Sadze Rodu de Rekle Reklewskich – może być ur. ok. 1800 r synem Józefa Reklewskiego ? (do sprawdzenia)
Maria Wiktoria Radwan
Archiwum Rodziny Radwanów, Wikipedia, Krystyna Kowalewska "Saga Rodu Reklewskich" , M.J. Minakowski: Wielka Genealogia Minakowskiego
https://www.archiwa.gov.pl/files
/Szlachta_guberni_augustowskiej_lubelskiej i radomskiej PDF.pdf
E. Sęczys : Szlachta guberni augustowskiej, lubelskiej i radomskiej wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836–1861
Maciej Terek "Allegata"
Zespół: 1/196/0 Sekretariat Stanu Księstwa Warszawskiego, Sekretariat Stanu Królestwa Polskiego, Kancelaria Własna JCMości do Spraw Królestwa Polskiego » Seria: bezpośrednio w zespole » Jednostka: 462
Dobra Skoszyn Hipoteka 1806 Skoszyn AP Kielce
Archiwum Rodziny Radwanów, Maria Wiktoria Radwan
1753
Archiwum Rodziny Radwanów
polski
009
Mieczysław Radwan. Tradycje hutnicze w Rodzinie Mieczysława Radwana. RADWANOWIE INŻYNIEROWIE - zawiadowcy wielkich pieców fabryk kuźniczych fabryk żelaznych i hut
od ok. 1760 roku
Maria Wiktoria Radwan
Archiwum Rodziny Radwanów
1760
Archiwum Rodziny Radwanów